A ku ku
https://prawierobiroznice.wordpress.com/2017/10/18/czyli-gdzie-bylam-gdy-mnie-nie-bylo/

Taka piękną nazwę nosi jedna z najmniej chyba uczęszczanych okolic Gdańska.

Tu nie można 'tak sobie zajść'. Tu nie jest po drodze dokądkolwiek.

(źródło: Google Maps)

Trzy równoległe uliczki: Letnicka, Starowiejska i Gwiazda Morza tworzą uroczą enklawę, w której trudno uwierzyć, że jest się nadal w dużym mieście wojewódzkim, rzut beretem od stadionu i portu.



Po obu stronach w regularnej zabudowie drewniane domki z oszklonym gankiem



Niektóre sprawiają wrażenie opuszczonych

Urzeka dbałość o estetyczne detale

Zastanawiałam się, co to za dziwna latarnia

A to słonecznik!

Ktoś ma ciekawe hobby - zbieranie tabliczek z nazwami ulic. Z początku doznałam lekkiego szoku orientacyjnego

Próbowałam się czegoś dowiedzieć o tym zakątku, ale tylko tyle wygrzebałam w Encyklopedii Gdańskiej, że:
Kilka lat przed wojną robotnicy pobliskich zakładów w Letnicy założyli tu działki. Ewidentnie więc te domki miały charakter mieszkalno-rekreacyjny.

Ciekawe, jak tu się mieszka. Nie ma tu nawet sklepu.

Gryfów takich jak ten

spotkamy w Szczecinie kilka.

Wyruszamy tam, gdzie zostawił nas ostatni wpis, czyli sprzed Bramy Królewskiej. Szczecin słynie z rozległych placów i gwiaździstej zabudowy, która upodabnia go do Paryża. Faktycznie, jest coś niesamowitego w wielkich rondach. Żeby dostać się na przeciwległą stronę ulicy, trzeba nieraz przekroczyć 4 szerokie arterie! Na szczęście, światła są tak ustawione, że mając zieloną falę, można je błyskawicznie przejść.

To miejsce jest też ciekawe z innych względów. Nie codziennie trafia się rondo, na którym można bezkarnie stać, objeżdżanym dookoła przez auta.

Do tego możemy sobie usiąść na ławeczce, w instalacji pozostałej po jakichś targach kwiatowych - fajny pomysł, choć nie bardzo chciało mi się siedzieć w oparach spalin

A jak już tu jesteśmy, to można się rozejrzeć. Z jednej strony ulicy ciekawy szereg domków. Uwagę przykuła Matka Boska Narożna

To Domki Profesorskie. Jak sama nazwa wskazuje, zamieszkiwali je profesorowie pobliskiej, nieistniejącej już, kościelnej uczelni.

A trochę bliżej dwa piękne budynki, obecnie muzealne.

Narodowe zdobi fantastyczny front. Nie spodziewałam się znaleźć czegoś takiego w tym mieście.

Mówiłam, że będą gryfy - tu w herbie Pomorza. Niekompletnie ubrani faceci z przyłbicami też fajni.

W drugim budynku jest sztuka bardzo współczesna. Tak bardzo, że jej nie rozumiem

W powojennych rekonstrukcjach pozwolono sobie na żarcik. Zamiast antycznych głów, spozierają na nas związani z kulturą szczecinianie. (Podobne smaczki można także znaleźć gdzieniegdzie w Gdańsku.)

Dalej jest jeszcze ciekawiej, w przeciwieństwie do starówki. Właśnie, czemu to miasto nie ma 'normalnej' starówki? W czasie wojny zniszczono aż 90% budynków! Jednak po wojnie, zamiast ją odbudować, zdecydowano o postawieniu bloków mieszkalnych. Pewnie chodziło o czas - ludzie potrzebowali na gwałt mieszkań, nikt nie miał czasu czekać na cyzelowanie kamieniczek. Poza tym, bardzo długo nie było pewne, czy Szczecin pozostanie w Polsce. Ostatecznie granicę z Niemcami potwierdzono dopiero w latach 90-tych!! A skoro nie wiadomo, to po co robić "Szwabom" prezent i pakować kasę w budynki. Coś z tej niestałości musiało przejść do ogólnego wrażenia miasta. Do dziś mało kto traktuje je poważnie jako ośrodek czegokolwiek, na północy jest Trójmiasto i właściwie nic więcej. Większość moich znajomych kierowała się na studia do innych miast, mimo że Szczecin był najbliżej, nie poznałam nikogo, kto czułby się w nim dobrze, za to znam wielu stąd uciekinierów. W sumie trudno uchwycić czemu, bo ciekawa historia, atrakcyjna lokalizacja. Ale fakt, to miasto jest jakieś... dziwne.

Przykład - te dwa ujęcia.

1. Plac z reprezentacyjnymi budynkami i piękną fontanną Orła Białego. Tuż obok trawnika z bawiącymi się dziećmi koczowisko, do którego nie zbliżałam się bliżej niż na kilka metrów, bo odór straszliwy. A w tle fontanny TO COŚ

2. A w drodze na Zamek takie smętne baraki.



No ale moim założeniem było właśnie znaleźć to, co ładne. Więc dwa ładne budynki na w/w placu Orła Białego.
Pierwszy jest obecną Szkoła Muzyczną, wg przewodnika "najdoskonalszy w mieście przykład architektury przełomu baroku i klasycyzmu". Do tego solidnie odnowiony.

Ta harmonia!

To świetna lekcja historii: winiarstwa - bo tym parał się oryginalny właściciel pałacyku (ach ta ciężka beczka)

... oraz muzyki - patrzą na nas jej tuzy. Rozpoznajecie np. tych panów?

Drugi pałac mieści - a jakże! - Akademię Sztuki. Trudno wyobrazić sobie lepszą siedzibę.

Zwany Pałacem pod Globusem - widać czemu. I kolejny gryf! A Eskulapa widzicie?



Na tym dziwnym placu znalazłam też taką, niewymienioną w przewodniku, ciekawostkę.

Co to??

Starsza pani z wnuczką chętnie mi wyjaśniły zasady działania

Obok była kawiarnia z pyszną kawą, więc skorzystałam i pocwałowałam dalej, na słynne Wały i do Zamku. Ale to w następnym odcinku A na deser dwa smaczki
Wiele takich napisów na szczytach budynków zauważyłam.

Może nie dziwny, tylko... ?

Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku!

W ramach postanowień noworocznych, wracam do regularnych wpisów. Dogadałam się z nowym smartfonem, pokombinowałam z innymi platformami, instagram jest fajny do wrzucania pojedynczych zdjęć, ale tu jest najprzyjaźniejsze miejsce do dłuższych opowieści. A mam ich sporo i znowu chce mi się nimi dzielić. Bo robienie "do szuflady" czy raczej "do folderu" mi szkoda.

A więc 365 dni radości!!

To miasto budziło zawsze we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony, miasto, w którym mieszkałam, miało 'kosę' ze stolicą swojego regionu (jak Toruń i Bydgoszcz). Padały argumenty, że 'paprykarze' nas okradli po reformie administracyjnej, co tu dużo gadać, konkurencja i niechęć
Z drugiej strony, Szczecin nigdy na szczytach rankingów kulturalnych czy ekonomicznych nie figurował, uchodząc za miasto mało ciekawe. Ba, nawet jego mieszkańcy uciekali z niego, jak mogli. A inni kochają i uważają za najpiękniejsze miejsce na ziemi - patrz Monika Szwaja i długoletni bloger Nortus.

Jak jest? Postanowiłam się przekonać

To ujęcie jest najlepszym streszczeniem miasta - szerokie arterie, zabudowa peerelowska i pojedynczy zabytek. Tenże zabytek to kościół z unikatową wieżą widokową - w środku jest winda!

Z drugiej strony ulicy mamy taką ciekawą, jakby pozlepianą z różnych stylów, świątynię


a oto wchodzimy na starówkę

Jak to dobrze, że nie jestem samochodem! Na wszelki wypadek decyduję się nie skakać

Ta kamienica wskazuje na ryneczek

A to jedno z najładniejszych ujęć miasta. No i w zasadzie to by było prawie na tyle, jeśli chodzi o ryneczek starówkowy, bo wiele więcej ładnych budynków tu nie ma.

Można przysiąść w podcieniach ratusza. Stąd było owo 'prawie', bo sam ratusz jest niezwykle ciekawy.

Nie dość, że nie ma tradycyjnej wiezy, to z jednej strony wygląda tak:

A z drugiej tak:



Te ceglano-zielone motywy są w ogóle dość charakterystyczne dla Szczecina, jak zauważyłam.
Na koniec starówki jedna z fajnych nazw ulic.

Koniec części pierwszej

Odpowiednio odrapany dom plus sztuka ulicy. Nortus (ktoś go pamięta?) ma rację - Szczecin jest piękny

PS. Po kilku zabawach mój telefon chyba w końcu dogadał się z pingerem. Laptop padł mi niestety.
Zastanawiam się nad zmianą platformy, ale pierdyliony ustawień mnie trochę zniechęcają, jak i kopiowanie kilku lat wpisów. Łapka w górę, kto jeszcze jest i mnie czyta, i czy ten wpis widać, ze zdjęciem?

Niepozorny gotycki kościół w niepozornym mieście

Nie spodziewałam się, że w niewielkim przykościelnym ogrodzie znajdę wielkie wzruszenie.

Jak wiadomo, ziemie Pomorza Zachodniego to tzw. ziemie odzyskane po drugiej wojnie światowej. Obecni polscy mieszkańcy przybyli na miejsce dawnych, niemieckojęzycznych, którzy też z kolei wieki wcześniej wyrugowali Słowian. Nie widać tego z centralnej Polski i wielu tego nie rozumie, ale poczucie zagrożenia powrotem Niemców jest tu silne i autentyczne, niezwiązane z żadną opcja polityczną. Najpierw z powodu przeciągającej się niepewności co do stabilności granicy na Odrze, potem obawy o wykupywanie ziemi. Ten obśmiewany slogan jest faktem - dawni mieszkańcy dokonują swego rodzaju ekspansji ekonomicznej, po prostu kupując całe działki i ogradzając je, bo w końcu prywatne. Nie ma poczucia tożsamości z miejscem, bo ludzie nadal w większości żyją w poniemieckich gospodarstwach, tak jak je zostawili przedwojenni gospodarze. Jest za to wielkie poczucie krzywdy, bo najpierw po wojnie ludzie zostali tu przesiedleni ze swoich stron, z kolei po 89r. zlikwidowano PGRy i zostawiono ich samych sobie. Stąd powstanie Samoobrony i niezadowolenie. No i nie jest przyjemnie słuchać od przyjeżdżających tu na wczasy byłych "bauerów": "to było nasze".

Po co ten wstęp? Żeby poczuć wydźwięk tego miejsca i słów ponad podziałami:


Bardzo podoba mi się ten fragment: "których dziedzictwo przejęło nowe pokolenie Pomorzan".

A teraz wejdźmy:




Patrząc na ozdoby, zaryzykowałabym określenie "mini-Powązki":



















Nikomu pewnie Pomorze Zachodnie nie kojarzy się z Żydami, a jednak! (Po 1933 czekały ich szykany i wywózki)

I na koniec ten piękny cytat:


Darłowo

Jeden z największych zachwytów tego roku, Dowód, że warto się uważnie rozglądać nawet na oklepanym szlaku, jakim jest np. łódzka Piotrkowska.

Gdy zamiast odłażącej farby w podwórzu widzisz to:





Szklane róże i chryzantemy



Detal

W następnym wpisie kolejny pomysł, jak ożywić nieciekawe miejsca.

Jak wiadomo, uwielbiam chodzić tam, gdzie niczego ciekawego się nie można spodziewać.
Tak było w Białymstoku, gdzie z dala od Rynku, to przykuło mój wzrok

Ulica Warszawska 5 / 5A

Omnomnom, braaama, ceegłaaa!!!

Widać, że hipsterzy już się poznali na tym miejscu



Długo szukałam wiadomości, w końcu się dowiedziałam, że:
Kiedyś była tu Straż Ogniowa. Najstarszy fragment czyli wieża obserwacyjna, widoczna na pierwszych zdjęciach, została zbudowana 130 lat temu.
Potem dłuugo nic, jak to zwykle w naszym kraju bywa, bo nie wiadomo, do kogo należy działka, kto odpowiedzialny, kto ma płacić za remont. Ostatecznie w 2012 wprowadziła się tu organizacja pozarządowa. Można ją odwiedzić na FB "Podwórkowy Dom Kultury". Fajna inicjatywa.

Białystok, ul. Warszawska 5 - 5A

Warszawa (Dworzec Zachodni)

Płock

Kiedyś wrzuciłam wpis z oldskulowym znakiem drogowym informującym o przejściu dla dziatwy szkolnej
http://kaarolcia26.pinger.pl/m/22611367

A dziś pokażę, dokąd to dzieci chodziły.

W Poznaniu Łazarz raczej, przynajmniej z tego, co się orientuję, nie uchodzi za popularną dzielnicę turystyczną. Wychodząc z dworca turysta kieruje się raczej na północny zachód, ku Rynkowym koziołkom lub wzdłuż ulicy Roosevelta śladami słynnej "Jeżycjady". A Łazarz piękną dzielnicą jest, niemalże nienaruszoną przez wojny, o czym świadczą nawet tabliczki:



Tak oto spacerkiem trafiliśmy na fantastyczny kompleks szkolny, w którym można by kręcić stare filmy (pogoda fatalna, wyciągnęłam ze zdjęć, ile się dało).


To, na co patrzymy, jest centrum kompleksu, czyli placykiem, wokół którego ustawiono oddzielnie budynki. Każdy przedstawia nieco inny styl.

Ten przypomina angielski dworek (szczególnie w tej aurze).



Tu bliźniacze budyneczki przypominające z kolei polski dworek



Ten budynek przypomina wypaśną śródmiejską kamienicę

Z kolumnami

A teraz ciekawostki - biały budyneczek skromnie ukryty za drzewami

obecnie służący za salę gimnastyczną - został zbudowany dla zupełni innych celów.

W 1929 roku Poznań gościł przez kilka miesięcy Powszechną Wystawę Krajową, prestiżowe wówczas wydarzenie. Centralnym miejscem stał się właśnie ów kompleks szkolny oraz specjalnie na tę okazję zbudowany pawilon Ceramiki Budowlanej. Co miłe, zaprojektowano go tak, żeby po wystawie nie trzeba go było rozbierać, ale aby mógł służyć szkole. Zaradność poznańska

Byłam przekonana, że budynki powstały oddzielnie, bo takie od Sasa do Lasa, a tymczasem okazuje się, że wyszły nie tylko w jednym czasie, ale i z deski kreślarskiej jednego architekta.* Był to Fritz Teubner, miejski architekt poznański, kompleks powstał ponad sto lat temu! (1908-13) i właściwie nietknięty zębem czasu, dotrwał do dziś.

Co ciekawe w projekcie, po pierwsze totalny miks inspiracji: "stylistycznie nawiązał do form renesansowo–barokowych (inspirowanych klasycyzującym barokiem północnoniemieckim i XVII-wiecznym barokiem holenderskim)." Wypas

Po drugie, pan Fritz stwierdził, że dzieci potrzebują powietrza, światła słonecznego i zieleni. Stąd taka przestrzeń i oddzielne mniejsze budynki zamiast jednego wielkiego gmaszydła. Taki układ nazywa się systemem pawilonowym i był często wykorzystywany przy projektowaniu... ośrodków zdrowotnych (bo pacjenci mieli podobne potrzeby). Pan Fritz zastosował go jako innowację, bo jeszcze wtedy nie był popularny.

Szkoła oczywiście przeszła wszelkie możliwe zawieruchy historyczne, a ich odbicie widać na przykład na tej autentycznej tabliczce:


Większość informacji wzięłam ze strony szkoły, na którą zachęcam. Piękne, jak podkreślają tradycje, bo mają być z czego dumni. Ciekawie ogląda się stare fotografie uczniów w niezmienionym do dziś ąturażu. I wzruszyłam się czytając te słowa:
"Gdzie szkoła dziadka bywa szkołą wnuka i prawnuka. [...]
Justyna Szcześniak-Burdziąg nauczycielka matematyki w SP 33 i ZSGL od 1989 r., wicedyrektor od 1999 r., absolwentka SP 33 z 1983 r., córka Barbary - absolwentki SP 33 z 1957r., matka Weroniki - absolwentki G 33 z 2011 "

Zespół Szkół nr 33, ul. Wyspiańskiego, Poznań

---------
* Rok później palce maczał także inny architekt, ale stworzył tylko jeden budynek, całość koncepcyjna leży w rękach Fryca.
http://33.poznan.pl/

Sopot jaki jest, każdy widzi

Ale nie każdy wie, że są też jego inne oblicza.

Niedaleko Monciaka, przy ulicy Sobieskiego, wybudowała się taka ciekawa konstrukcja.

Trochę przeszklone

Trochę ażurowe

Trzeba być odważnym, żeby postawić to pomiędzy zabytkowymi willami

Ale trzeba przyznać, że nieźle się broni. Może dlatego, że lekki, jasny i niczego nie udaje


Dwa kolejne ustrzelone budynki sąsiadują z parkiem na ul. Kościuszki.

Na pierwszy rzut oka, wygląda to jak nie w Polsce. Gdyby ktoś mi powiedział, że jestem np. we Włoszech albo Francji, z miejsca bym uwierzyła.

Dużo bieli, trochę drewna. Z tyłu powinna być plaża, żeby tak dopełnić wrażenia wakacyjnych apartamentów.

Drugi budynek to prosta bryła, taki stereotypowy 'domek'. Ładnie się prezentuje i z daleka

I z bliska. Co przyjemniejsze, mieści się w nim pracownia architektoniczna.

Można bez betonowych tralek i złoconych lwów? Można

Niedzielnie:
https://prawierobiroznice.wordpress.com/2016/04/10/ankieta-niedzielnego-zadowolenia/

Ponieważ pogoda szara i trudno o szersze widoki, ostatnio wzrok zaczepia mi się o detale. Tak jak w tej fantastycznej kamienicy.

Są pszczółki, muszki, karaluszki.





Przyjemne wejście, nie zepsute reklamami.

Na froncie przefantastyczne buźki i data budowy kamienicy.

Powyżej, choć częściowo odpadnięte, ślady innych ozdobniczych zawijasów.

Ciekawa jest też sama sylweta domu, który od głównej strony prezentuje się masywnie

Ale na rogu, zgodnie z zasadami feng shui (żart, wątpię, żeby architekt akurat tą filozofią się kierował, choć kto go tam wie...)

mamy miły dla oka owal, a z tyłu spłaszczenie.


Gdańsk Wrzeszcz, ul. Dekerta/Małachowskiego
--------------

Jakby ktoś się zastanawiał, czemu taka cisza od dłuższego czasu, spieszę donieść (uspokoić), że wszystko w porządku. Zafascynowałam się Instagramem i tam częściej wrzucam pojedyncze zdjęcia. Życie świeżej mężatki mnie wciągnęło, robię obiadki, zakupy i takie tam inne obowiązki małż.
Mam plany na kilka cykli, więc nie odchodźcie od odbiorników!

Na budynku Polskiego Związku Wędkarskiego siedzą:
- pan Ptasior (nie wiem, jaki to gatunek, dla mnie może to być i rybitwa i mewa i albatros )
- koniki morskie
- pan Mors


Sopot, ul 3 Maja

Prawdziwy oldskul. Na zdjęciach robił wrażenie, ale na żywo tym bardziej.



I w ogóle i w szczególe



Po prostu kosmos

Arena Poznań, zbudowana w 1974 roku.